कोठा खोज्नुको पीडा र छाँया
0
Kedar Sunuwarपापी समय र निष्ठूरी मायालु
0
पापी समय र निष्ठूरी मायालु | |||||
समयको चक्र घुम्दै जाँदा मानवीय जीवन जिउने क्रममा कति दिन हाँसेर, कति दिन रोएर बिताइयो होला, त्यसको कुनै लेखाजोखा छैन ।जुवाडेको हिसाबकिताबजस्तै । बालापनको सखीहरू एकादेशको राजकुमारजस्तै भइसक्यो । को कहाँ के गर्दैछन् ? कस्ता भए ? अत्तोपत्तो छैन । म सम्झन्थेँ समयलाई मान्छेले पछि लगाउनु पर्छ न कि मान्छेलाई समयले । तर, मैले सोंचेजस्तो हुँदोरहेनछ । समय मान्छेको माउते नै रहेछ । करै लाग्दो रहेछ समयको बन्धनभित्र बाधिनको लागि मान्छेले । खाना खाइसकेपछि टी.भी. हेरिरहेको छु । आज दिशानिर्देश आउने दिन, त्यसैको प्रतीक्षामा छु । प्रायः दिशानिर्देश म कहिल्यै छुटाउँदिन किनकि म विजयकुमार पाण्डेको फ्यान हुँ । म उनको प्रश्न सोध्ने शैलीबाट अति प्रभावित छु । त्यतिमात्र नभएर यो कार्यक्रम ज्ञानवर्द्धक पनि छ । टी.भी. मा कार्यक्रम सुरु भयो । आजको पाहुना को रहेछ भनि नियालिरहेको थिएँ । तर, आजको पाहुना व्यक्ति नभएर देश रहेछ । कर्णालीमा मोटर पुगेको अवसरमा जुम्लाको यथार्थ देखाइएको रहेछ । साँच्चै नै त्यँहाका मान्छे कति खुसी भएका मोटर गाडि देख्दा, कति अन्जान देखिन्थे मोटर गाडि चल्दा । अलि बाठो देखिने वालक विजयकुमारसँग कुरा गर्न कहिले आइपुग्थ्यो त कहिले अलि माथि डाँडामा गएर जुम्लामा गाडि आयो भन्दै कुर्लन्थ्यो । लाग्थ्यो, उसको बालाजीवनको पहिलो आत्मैदेखि नै खुसी भएको क्षण हो यो । कार्यक्रम विश्लेषण गर्ने क्रममा विजयकुमार पनि कहिले प्रफुल्ल मुद्रामा देखिन्थे त कहिले भावुक र गम्भिर मुद्रामा देखिन्थे । उनले सयौ भाग दिशानिर्देश चलाए होलान्, अरु भागले के कस्तो असर पार्यो मान्छेलाई त्यो त थाहा छैन मलाई तर यो भागले भने एउटै मुलुकमा दुई देश रहेछ भन्ने संकेतमात्र नभएर शासकवर्ग सत्ता र सुविधामा मात्र झुम्मिदा रहेछन् र देशको अवस्थासँग अनभिज्ञ हुँदारहेछन् भन्ने कुराचाहिँ उजागर गर्न सफल भए उनी । म उनीप्रति ऋणि छु । घरमै बसी-बसी जुम्लाको बारेमा धेरथोर जान्ने मौका पाएकोमा । साह्रै मार्मिक थियो यो भाग । कार्यक्रम सकियो । पल्टेको छु ओछ्यानमा । नानाथरिका कुराहरू खेलिरहन्छ मनमा । घरिघरि आइरहन्छ मानसपटलमा सिनेमाको दृश्यजस्तै कोही खुसीले, कोही डरले ती अवोध बालबालिकाहरू गाडि देख्दा कराएका र भागेका क्षणहरू । झन विजयकुमारलाई कति यादले सताउादो हो कार्यक्रम सुटिङ्ग गर्न जाँदा देखेको समाजको वास्तविक परिदृश्य, जुम्लाको परिवेश र भू-वनोटले । जसरी म आफ्नो जीवनको एक मोडमा भएको क्षणलाई कहिल्यै भुल्न सक्दिन । त्यो क्षण यसरी सुरु भएको थियो- पारिवारिक अवस्था अलि कमजोर भएकोले एसएलसी पछि पढ्न सकेको थिइनँ । गाउँमै प्लस टु खुलेपछि पढ्न सुरु गरेको थिएँ । कक्षा सुरु भएको एक महिना पछि एउटी गोरी केटी हाम्रो कक्षामा पढ्न आउन थालिन् । ऊ साह्रै हिस्सी परेकी थिई । ऊ बोल्न नडराउने र नलजाउने वहिर्मुखी स्वभावको रहेछ । उनि आएकै दिन मलाई सोधी-हाम्रो ऐच्छिक विषय कुन हो ? मेरो छुच्चो मुख उघ्रिहाल्यो नेपाली भन्दै उसतिर प्रश्न तेर्स्याउछु-वैनीको घर कता पर्यो होला ? मन्द मुस्कानमा भन्छे-साखामाढी। अनि तपाईंको नि ? केदार श्रेष्ठ'गगन' भीमस्थान एकै सासमा भनिदिन्छु नाम सहित । वैनीको नामचाहिँ ? सरु भर्ना गर्न किन ढिला गरेको त ? जिज्ञासा राख्छु उसको बारेमा । अर्काको ढोका पोत्ने जात भनेर बुबाले नपढाउने भन्नुभयो पहिले मैले रोइ कराइ जिद्धी गरेपछि पढ्न जाउ भन्नुभयो। त्यही भएर.............। मनमा सोच्छु एक्काइसौं शताब्दीका भएर पनि समयलाई चिन्न सकेका छैनौ हामीले । अझैँ छोराछोरीमा भेदभाव गर्छौ । अझै जनचेतनाको कमी छ हामीमा । हजुरबुबाले जसरी पनि बुबालाई बोलाइदे भनेर कर गर्नु भएको धेरै दिन भइसक्यो । नेताहरूले भाषण गर्दा कोही सिङ्गापुर बनाउँछु भन्छन्, कोही स्वीजरल्याण्ड बनाउँछु भन्छन् नेपाललाई । तर, खै धेरै वर्ष बितिसक्यो हाम्रो ठाउँमा न मोटर देखियो न विजुली झुल्कियो । न टेलिफोनको तार नै झुण्डियो । त्यसैले फोन गर्नको लागि सिन्धुली बजार जानुपर्ने भयो । बिहान उठेर लागेँ फोन गर्न बजारतर्फ साथमा गोपाल पनि छ । ऊ मेरो साह्रै मिल्ने साथी हो । फोन गरेँ बुबालाई । हेलो ! कमल सरलाई पाउन सकिन्छ होला ? हजुर म बोल्दैछु । तपाईँ को बोल्नु भएको हो ? सायद मलाई चिन्नुभएन होला । म केदार बोलेको, सन्चै हुनुहुन्छ बुबा ? सन्चै छु । के छ हालखवर घरतिरको ? राम्रै छ । बुबा घर आउने हैन ? एक महिना पछि आउँला । अहिले पैसासैसा पठाइदिन्छु घरब्यवहार मिलाउदै गर्नु हुन्न र ? अहँ हुँदैन पैसाले । दुई वर्ष भइसक्यो अझै घर आउने विचार छैन जसरी भए पनि तपाईँ घर एकपल्ट आउनै पर्छ । ढिपी गर्छु । त्यसो भए तँ पनि काठमाण्डौं आइज न त एकदुई दिनपछि सँगै फिरौँला । काठमाडौं जाने भएँ । त्यसदिन सिन्धुली बजारमै बास बसेँ । अर्को दिन विहानै म काठमाडौं तिर लाग्छु, गोपाल घरतिर लाग्छ । मौकामा चौका हान्नु पर्यो भनेर काठमाण्डौ पुगेको भोलिपल्टै लागेँ भोटाहिटीतिर आफूलाई चाहिएको दुईचारवटा किताब किन्नको लागि । किनकि आफूले खोजेको लेखकको किताब हाम्रोतिर पाइदैन । खाए खा नखाए घिच भने जस्तै हो । वेलुका बुबा अफिसबाट फर्केपछि हजुबुबाले भनेको सबै कुराहरू सुनाउछु । त्यसपछि बुबाले घर जाने निधो गर्नु भयो । म हतारिन्छु । डर छ मलाई पढाई छुट्छ भन्ने । अलिअलि झल्को सरुको पनि । एक हप्ताको काठमाण्डौको बसाइ पछि घरतिर लागियो बुबा, म र फुपूको छोरा जीवनसँगै । घर गएको भोलिपल्टै जान्छु प्लस टु पढ्नको लागि । ऊ हताश मुद्रामा देखिन्थी । मैले ङिच्च दाँत देखाउदै सोधेँ-कति पढाउनु भयो सरहरूले ? एकएक टपिक्स अगाडि बढेको छ भन्दै मलाई एउटा खाम दिई । म झस्किन्छु । के दिई यो । के छ यसमा । थाहा छैन मलाई । हेर्न आतुर छु डरडर लागिरहेको छ । मैले केटीको हातबाट आजसम्म खाम यसरी पाएको थिइन । सायद, त्यही भएर होला धड्कन बढिरहेको । मैले त्यो खाम स्कुलमा खोल्ने आँट गरिन । घरमा गई ढोका बन्द गरेर पढ्न सुरु गरेँ । त्यसमा यस्तो लेखिएको थियो- समुद्रभन्दा गहिरो, नदीभन्दा लामो मुटुभरिको माया । कहाँबाट सुरु गरौं मनको बह पोख्नलाई । हजुरको अगाडि मुख खोल्न सकिनँ त्यसैले यो दुई अक्षर लेख्दैछु । केटा मान्छेको जात कस्तो हुँदोरहेछ ? यत्रो दिनसम्म कहाँ जानुभएको थियो ? यहाँ जान्छु पनि छैन त्यहाँ जान्छु पनि भनेको हैन । साह्रै निष्ठूरी हुँदोरहेछ । आफूलाई एकदिन नदेख्दा एक वर्ष नदेखेजस्तो हुन्छ हजुर भने..............। रातमा निद्रा छैन दिनमा भोक बैंसमा लाग्यो हजुर मायाको रोग । खै ! के भएको यस्तो मलाई । आजभोलि यो गीतमा भनेजस्तै हुन्छ । मेरै व्यवहार थाहा पाएर गीतकारले यो गीत लेखेजस्तो लाग्छ । भावनामा हावासँगै बहिरहन्छ मन । पढ्दा पनि किताबका पानाहरूमा तपाईँलाई मात्र देख्छु । म जहाँ भएपनि मेरो मन हजुरसँगै हुन्छ । मलाई हजुर अति मन पर्छ । मेरो मुटुको ढुकढुकीमा हुनुहुन्छ । सायद, तपाईँ नभए मेरो मुटु चल्नै छाड्छ होला । म तपाइँसँग टाढा भएर बस्न सक्दिन । जसरी आकाश र तारा, नदी र पानी, नङ्ग र मासु छुट्टदिैनन् । त्यसरी नै म तपाईँसँगै जीवन बिताउन चाहान्छु, म तपाईको दुःखमा दुःख मिलाएर यो छोटो जीवन व्यतित गर्नलाई तपाईंको जीवनमा बेहुलीको घुम्टो ओढी आउनलाई तयार छु । हजुरको न्यानो अङ्गालोमा बाँधिन आँतुर छु । तपाईको के बिचार छ त्यो थाहा छैन मलाई । तर पनि यो दुःखीलाई घृणा र यो दुःखीको अनुरोधलाई तिरस्कार गर्नुहुन्न भन्ने आशामा छु । तपाईको सुकोमल हातबाट लेखिएको दुई अक्षर मेरो प्रस्ताव स्वीकारसहित आउने प्रतिक्षामा बसिरहेकी छु । ल त अहिलेलाई विदा । उही तपाईकी प्यारी, सरु चिठी पढिसकेपछि प्रथम रजस्वला भएपछि स्नान गरी घाम ताप्दै गर्दा एउटा नवयौवनालाई जस्तै केही पाएजस्तो, केही गुमाएजस्तो, कताकता डर लागेजस्तो, कताकता खुसी भएजस्तो भइरहन्छ । चङ्गासरि हावासँगै उडिरहन्छ मन । केही दिन मनमा गनथन गरी दिमागले शब्द मनथन गर्दै उसको प्रेमप्रस्ताव स्वीकारसहित दुई अक्षर लेखेर दिएँ । उः धेरै खुसी भई । यसैगरी दिनहरू बित्दै गए । यस समयमा हुनेनहुने सबै राम्रा नराम्रा कामहरू भए हामी बीचमा । तड्पाइमा बस्नुपर्दा मात्र रात-दिनहरू लामा र कहाली लाग्दा हुँदा रहेछन् । उसको र मेरो साथमा बितेका यी क्षणहरू दुई बर्ष दुई दिनमै गएजस्तो लाग्यो मलाई । प्लस टु को पढाई सकियो । पढाई राम्रै भएकोले दुबैजना पास भयौ । उसले सिन्धुली बजारमा नै आफू पढ्ने नपढ्ने टुङ्गो नभए पनि मलाई पढ भन्ने योजना बनाएकी रहिछिन् । मेरो हात सुमसुम्याउँदै भन्छिन् ढुङ्ग्रेवास क्याम्पसमा नै पढौँ है ? बेलाबेलामा भेट भइरहन्छ । टाढाको अनुभव हुन पाउँदैन नि, टाढा नजानुस् है ? घरको खर्चले प्रइभेट क्याम्पस पढ्न नसक्ने र वीरगञ्जतिर सानोतिनो काम गर्दै सरकारी क्याम्पस पढ्ने योजना गोपाल र मैले बनाएको बताउँछु । गोपाल वीरगञ्जतिरको भुक्तभोगी हो । उसलाई वीरगञ्जतिरको बारेमा सबै थाहा छ । तिमी मेरो लागि र म तिम्रो लागि जन्मेको र स्वच्छ पवित्र माया भए कसैगरी पनि हामी हाम्रै हुन्छौ, धेरै कुरा नखेलाउनू मनमा मेरो बारेमा केही चिन्ता लिनुपर्दैन । पीर चिन्ताले ज्यान खान्छ । यसरी उसलाई शब्द सान्त्वना दिन्छु । मेरो निर्णयले सरु धेरै बेर मेरो काखमा घोप्टो परेर रोइरही । उसको आँखाबाट बगेको आँसुलाई पुछ्दै सम्झाउछु यसरी रोएर हुन्छ त लाटी, आँसुले प्रगतिको बाटो रोक्छ, रुनुहुन्न । सुँक्कसुँक्क गर्दै फेरि भन्छे यता पढ्न नसक्ने भए बरु पढ्नु पर्दैन । म केही बोल्दिन । चुप लागेर उसको अनुहारतिर आएको कपाललाई खेलाएर बसिरहन्छु । म पढ्नलाई छाड्न चाहान्नथेँ । नपढेर मैले धेरै हण्डर, गोत्ता र पीडा भोगिसकेको थिएँ । समय परिस्थितिले नै मान्छेलाई नजिक र टाढा पुर्याउँदोरहेछ । मान्छेले बल गरेर हुन्न रैछ । गोपाल र म लाग्छौ वीरगञ्जतिर । उता लाग्नु भन्दा अघिल्लो दिन सरुलाई भेटेर फर्किने बेलामा गहभरि आँसु पार्दै भनेकी थिई- हाम्रो भेट कहिले हुन्छ ? शंका लागिरहेछ मलाई । यो अन्तिम भेट त हुने होइन ? मेरो विहे गरिदिने कुरा चल्दैछ घरमा । बोल्न खोज्छु । बोली अबरुद्ध हुन्छ । बल्लबल्ल भन्छु एक महिना पछि भेट भइहाल्छ नि, आफैलाई सम्हाली बस जस्तै हुरीबतास आएपनि केही हुने छैन । खै उसले के बुझी टोलाएर हातको औंला पड्काउँदै मुण्टो हल्लाउँछे । यताउति हेर्दै एकपटक छातिमा टास्छु र बिदा हुन्छु । उसले डाँडाले नछेकुन्जेल मलाई हेरिरही । जव ऊ र म देखिन छाड्यौँ तब मेरो मनमा पूणिर्मामा ग्रहण लागेजस्तो भयो । क्याम्पस जाडो विदा भयो । घर फर्के । उसलाई भेट्न मन हतारिरहेको छ । तर कसरी के निहुँ बनाउने हो ढिला भएकोमा सोंचिरहेको छु । जे होला भनेर लाग्छु भेट्नलाई उसको घरतिर । तर, भेट हुन सकेन । उनी त अरु कसैको भइसकिछ । बिजुली चम्केर चट्याङ्ग बज्रेजस्तो भयो । साह्रै रिस उठ्यो । मसँग बिहे गर्छु भन्नलाई जातले छेकेको भए तापनि एक वर्ष बिहे गर्दिन भनेको भए भइहाल्थ्यो होला नि । म उतै जिन्दगी बिताउन गएको हैन आखिर । फेरि सोच्छु मैले उसले भनेको मानेर यतै पढेको भए सायद यो पीडा खप्नु पर्दैन थियो होला । पछुतो लाग्छ उसको कुरा नसुनेकोमा मलाई । मनमा वेदनाको भेल नदी बगेजसरी बगिरह्यो, चैत्रको खडेरीमा आगो दन्केसरि आगो दन्किरह्यो छातिभित्र, रातभरि निद्रै परेन । यताउता पल्टिरहेँ ओछ्यानमा । रातभरिको छटपटाइपछि बिहानीपख एउटा गीति कथा लेख्छु पीडा र पश्चातापले भरिएको र पठाउछु सुरसंगममा । ऊ सधै सुन्थी सुरसंगम । अहिले पनि प्रत्येक बिहिबार राति साढे नौ बजे नवजीवनसाथीसँगै रेडियो कानमा राख्छिन् होला । सरु अहिले अर्कैको भए पनि मेरै भएर नाचिरहन्छिन् आँखाभरि बिर्सु भन्छु झन उर्लिएर आउँछ वेदनाहरू, अधुरै रहे उसले र मैले देखेका सपनाहरू । गल्ती कोबाट भयो ऊबाट वा मबाट थाहा भएन तर धोका भयो पहिलो प्रेममा । पहिलो प्रेम त क्यान्सर नै हुँदोरहेछ बिर्सुँ दुख्छ, सम्झुँ दुख्छ मृत्युवरण गरुँ असफलताको जीत हुन्छ खै के गरुँ ? खै के गरुँ ? टाउके डाँडाभरि अझै प्रत्येक वसन्तमा रातै गुराँस फुल्ने गर्छ, त्यही फूल चुल्ठोमा सिउरेर गुराँसको फेदमुनि मेरै प्रतिक्षामा बसिरहेकी छिन् कि जस्तो लागिरहन्छ । दौडेर जान्छु, खोज्छु मेरो मायालुलाई तर त्यहाँ हुन्न । त्यहाँ गिज्याएर जान्छ हावाले मलाई । टाढा-टाढा कुनै घरमा मधुर स्वरमा कर्णदाशको यो गीत बजेको सुनिरहन्छु टोलाएर- भेटिएर छुट्नुभन्दा नभेटिएकै जाति हुन्थ्यो हामीबिचको सम्बन्ध यो अझै कति माथि हुन्थ्यो । र धन्यवाद दिन्छु पापी समय र निष्ठूरी मायालुलाई । भीमस्थान-५,सिन्धुली हाल-अनेसास यू.ए.ई.च्याप्टर | |||||
Kedar Shresthaआइमाई
0
आइमाई | |||||
आज गाउँकै हजुआमा पर्ने मेरो घरमा आउनु भयो । र, मसँग धित मरुन्जेल रुनुभयो । हजुआमाको रुवाईले मेरो मन पनि रोयो । लाग्ने मान्छे कठोर हुन्छ भन्छन् तर मलाई बिश्वास लाग्दैन । भावना हो आासु, कसैको दुःख पीडामा यो पग्लेर पानी बनेर बग्ने गर्दछ । त्यही भयो आज मेरो आँखामा । वृद्धावस्थातिर उकालो चढ्दै गरेकी ती हजुरआमाको अनुहारमा हेर्छु । वर्षायामको झरी जस्तै वगिरहेछ आँसु आँखाबाट । गाउँमा उनीहरूको जीवन सामानय र अनुकरणीय थियो पहिले । सबैजना उनीहरूलाई आदर गर्थे । तीन जनाको सुखी र आदर्श परिवार थियो । विहान सखारै उठ्थे दुबै वूढावूढी नै । वूढा गोठधन्दामा लाग्थ्यो । वूढीचाहिँ घरधन्दातिर लाग्थिन् । गोठधन्दा सकेपछि घर नजिकैको धारामा स्नान गरी धोती फेरेर पूजा कोठामा गइ पूजाआजा गर्थ्यो । त्यसपछि एकआधा घण्टा रामायण गरिसक्दा वूढीले चिया पकाई सकेकी हुन्थिन् । वूढा चिया खाई लाग्थ्यो खेतिपातीको काम गर्न खेततिर । वूढावूढीको जाय जन्मको रुपमा एउटा मात्र छोरो रत्नको जन्म भएको थियो । रत्न एउटा मात्र छोरो भएकोले केही काम लगाउदैनथे उनीहरू । तर पुलपुलिएर हो कि किन हो उसले एसएलसी पनि पास गर्न सकेन । अरु साथीहरू क्याम्पस पढ्न सहरतिर लागे ऊ भने एउटा गाडी किनेर गाडी चलाउन थाल्यो । त्यसको केही वर्ष पश्चात वूढावूढीले रत्नको विहे धुमधामसँग गरेका थिए । वेहुली भित्र्याएपछि मसँग वूढाले अर्थात हजुरवुवाले भनेका थिए हेर नाति हाम्रो घरमा पनि लक्ष्मी भित्रिन् । अब दुःखका दिन गए हाम्रा । तर छ महिना नपुग्दै ती वूढी अर्थात हजुरआमाको आँखामा आँसु देख्दा छक्क पर्छु म । उसको आँखाको आँसुको मुहान पत्ता लगाउन खोज्छु । -किन रुनुभएको हजुआमा ? म प्रश्न गर्छु । -बुढेसकालमा दुःख पाइने भो बाबु । रुँदै भन्नुहुन्छ । -चारजनाको सुखी परिवार छ, ठूलो परिवार पनि हैन । सम्पति पनि टन्नै छ किन दुःख पाउनु र ? खोतल्ने प्रयास गर्छु । -सम्पतिले हुँदोरहेनछ बाबु । घरमा सबैजना मिलेर बस्न सकियो भने मात्र सुखले जीवन बित्ने रहेछ । अझै पनि हजुरआमाको आँखाबाट आँसु बग्दै छ । -भाउजु पनि राम्रो हुनुहुन्छ । रत्न पनि राम्रै हुनुहुन्छ । त्यस्तो नराम्रो त म देख्दिन नि हजुरआमा ? म सोध्छु । हामी दुबैजना एकअर्काका श्रीमतिलाई भाउजु भनेरै सम्बोघन गर्छौ । -के गर्नु र बाबु रुपदात्रै राम्रो भएर हुन्न रैछ वानी पनि राम्रो चाहिने रहेछ । छोरा आफ्नो भएपनि वुहारी आफ्नो हुँदो रहेनछ । फेरि छोरा पनि विहे गरे पछि अर्कै हुँदोरहेछ । सुँक्कसुँक्क गर्दै भन्नुहुन्छ । कस्तो होला यो संसार । आइमाइ-आइमाइ कहिले पनि मिल्न नसक्ने । मैले जाने, बुझेँ र सुनेँ अनुसार जति पनि ब्यवहारिक मामलामा कलह र झगडा भएका छन् । ती सबै स्वस्नी मान्छेबाटै भएका छन् । के एक आपसमा मिलेर समझदारीमा आफ्नो समस्याको समधान गर्न सक्दैनन् यिनीहरू ? ती आइमाई आफैँ हुन् पहिले एउटी प्यारी छोरी। पछि कसैको श्रीमति, वुहारी, सासू र सौता हुने । त्यही आइमाई घरबाट छोरी भएर माइत जाँदा आफू वुहारी भएको बिर्सदै आमासँग भाउजु वा वुहारीको कुरा काट्दै दिन बिताउने, आफ्नो जन्म दिने आमाबाबुलाई भूलि सासूससुराबाट श्रीमानलाई अलग गराउने कुनै दिन आफू पनि वुहारी भइ वुहार्तन खपेको बिर्सी वुहारीलाई सास्ती दिने र त्यही आइमाइ हो आइमाइकै श्रीमान खोस्न सौता भएर जाने । किन यस्तो हुन्छ ? यिनीहरूले नजानेर हो वा बुझ पचाएर ? आखिर आइमाइहरूले कति दिनसम्म लाग्नेमान्छे माथि दोष थुपार्ने हुन् ? भाइ फुटे गवार लुटे भनेझैँ भएन र ? हामीलाई अधिकार दिएनन् । अवसर दिएनन् । हामीलाई वरावर हक दिएनन् । के सबै कुराहरू लोग्ने मान्छेले कुम्ल्याएर राखेका छन् ? आफू सक्षम भए के लोग्ने मान्छेहरूले प्रतिस्थापित गर्न सक्थे ? अंश-अंश भनेर आन्दोलन् गर्ने ठाउँमा उच्च शिक्षा अनिवार्य छोरीलाई दे भनेर भन्न किन कन्जुस्याइँ गर्छन् ? आफू सक्षम वा स्वाबलम्वी हुने कुरा किन उठाउदैनन् ? के सबैभन्दा ठूलो कुरो अंशै हो त ? यो त दिदी-भाइ, दाजु-बहिनी वीच फाटो ल्याउने एउटा माध्यम होइन र ? माइती-चेली वैमन्यष्यता उब्जाउने बाटो भएन र यो ? किन घरधन्दे र कोठे कुरालाई लिएर एकआपसमा जोरीपारी हुन्छन् ? यस्ता धेरै कुराहरू उब्जायो मनमा ती वूढी हजुरआमाको रुवाइले । र, अर्को सर्वब्यापी हुने स्वास्नीको कुरा किन सुन्छन् लोग्ने मान्छेहरू ? आफ्नो मातृत्व भूलेर । हुने कुरा पो सुन्नु पर्छ त । हुने नहुने सबै कुराहरू सुनेर हुन्छ ? मष्तिष्कमा तर्क-वितर्क चलिरहन्छ । हजुरआमाको कुरा सुन्दासुन्दै टोलाउन पो पुगेछु । झल्यास्स हुन्छु । र, फेरि सोध्छु- -रत्नले केही भन्नुहुन्न त भाउजुलाई ? -के भन्थ्यो र बाबु । स्वास्नीले जसो भन्यो उसै । के गर्नु पहिले जानिएन । एउटा छोरो भइहाल्यो भनियो । अरु जन्माउनलाई बुढाले भन्दाभन्दै पनि मैले मानिन । आज यो गति भो । तिम्रो त हाम्रो रत्नेको जोइपोइ साथी हो । तिमीले सम्झाइदिन मिल्छ नि । लौन बाबु सम्झाइदेऊ । मान्छे र अन्नले पेट भर्ने भए अलि वुद्धि पलाउथ्यो कि ? आशा राख्नुहुन्छ ममाथि । -भइहाल्छ नि । म आश्वासन दिन्छु । -ल बाबु म जान्छु घरतिर । सबै घरधन्दा लथालिङ्ग होला । बाचुन्जेल लाउनुखानु परिगो । उठ्दै भन्नुहुन्छ । -भाउजुले धन्दा गर्नुहुन्न र ? म प्रश्न गर्छु । -त्यस्तो गरेर घरब्यवहार मिलाउने काम गरे किन मेरो मन यसरी रुन्थ्यो होला । एउटा भाको छोरो थोत्रो गाडी लिएर हिड्छ । महिना- दुई महिनामा आउँछ । वुहारी भने राम्रा-राम्रा लुगा लगाएर घुम्न जाने, घर बसे सुत्ने र कोठाबाटै ननिस्कने । हामी गाउँको मान्छे खेतिपाती गर्नै परिगो । त्यतिका गाईवस्तु छन् । नगरौँ र नपालौ भने पनि नहुने । आम्दानीको स्रोत भनेको त्यही हो । के गर्नु र बाबु । तिम्रो हजुरबा कहिले अधेँरो मुख लाएको देखेको थिइनँ तर आज वूढाको आँखामा आँसु देख्दा मेरो मन कसरी बुझ्छ ? उभिएर यति भनिसकेपछि लाग्छिन् घरतिर । हजुरआमा घरतिर गएपछि मेरो दुईवर्षे छोरीसँग खेलेर बस्छु । र, हेर्छु अवोध छोरीको मुहारमा । के मेरी छोरी पनि हजुरआमाहरू अर्थात सासूससुराहरूलाई रुवाउने हुन्छिन् होला त ? भगवानसँग पूकारा गर्छु । कहिले त्यस्तो बुद्धि नआवस् घर भाड्ने किसिमको । भन्नलाई त हजुरआमालाई उसको छोरा वुहारीलाई सम्झाइदिन्छु त भनेँ तर कसरी सम्झाउने हो । म असमन्जस्यमा पर्छु । अर्काको घरायसी मामलामा चासो लिनु त्यति राम्रो होइन भन्छ मेरो मनले । फेरि सुत्ने बेलामा श्रीमतिलाई भन्छु हजुरआमाले भनेका कुराहरू । तर घरवूढीले भनिन्-तपाई मात्र हुनुहुन्छ उनीहरूलाई सझाइदिन ? अरु कोही छैनन् ? उसका दाजुभाइहरू छन् त उनीहरूले सम्झाइदे हुँदैन ? वेकारमा दुश्मनी कमाउनलाई वाठो हुनु पर्दैन । कम्तकी छिन् ती रत्नीनी दिदी । म मेरी अर्धाङ्गनिको कुरा स्वीकार्छु । म पनि त्यही लोग्ने मान्छे र त्यही आइमाईको श्रीमान् न परेँ । त्यही पनि रत्नलाई चाहिँ भन्नुपर्ला भन्ने निर्णय गर्छु र ऊ आउने बाटो हेरेर बस्छु । मेरो मनले एउटा कुनाबाट मधुरो प्रश्न गर्छ- के हजुरआमाले भनेझैँ एकभन्दा बढी बढी छोरा वुहारी भए यो रडाको हुँदैन थियो होला घरमा ? कि बाह्र छोरा तेह्र नाति वूढाको धोक्रो काँधैमाथि भनेजस्तै हो ? | |||||
सिपाहीको सपना
0
सिपाहीको सपना | |||||
उसलाई विश्वास नै भएन सिपाहीमा सफलतापूर्वक नाम दर्ता भएकोमा । मात्र सम्झना छ, चार-पाँच बजेतिरको झिसमिसे उज्यालोमा धरान क्याम्पको मूल ढोकाभित्र घुसेपछि सिपाहीहरूको जत्थाले हुलका हुल नवजवानहरू, उस्तै उस्तै उमेरकाहरूलाई विभिन्न होडबाजीमा भिडाएको । उसलाई अत्तोपत्तो नै भएन, कुनै पनि कुराको जानकारी ठप्प छ । कहिले तीनकुनेबाट फोक्सो फुलाउँदै घोडा झै दौडिरहेको बेला नाक, मुख, कान, आँखा तथा चर्मका हरेक प्वालहरूबाट श्वास-प्रश्वास भै रहेको भान हुन्थ्यो । वर्षातको झरीले मूल फूटाए झै हुन्थ्यो शरीरभरी । चौतारी परेड, भोलीपल्ट बिहानै जो जसले तोकिएको समयमा दुरी पार गर्न सक्तैनन् , केही खर्च हात लगाएर ए.आर.ओ. (एरिया रेक्रुटिङ्ग अफिसर) हरूले संझाउँदै, क्याम्पको मूलद्वार कटाई दिने । बचेका, सफल जवानहरूको लागि अर्कै कार्यक्रमको तय गरिएको हुन्थ्यो । कहिले शैक्षिक योग्यताको परीक्षा, कहिले शाररिक सुगठन, दौड, खेलकुद, अप्स्ट्याकल पार गर्नु पर्ने, झुण्डिने-उफ्रिने, अनेकानेक अन्तरवार्ता सबै थोक सकिए पछि ठूलो जिम्नाजियम हलभित्र सबैलाई जम्मा पारेर नाम पुकार्ने क्रम । जो जसको नाम अगाडि मञ्चबाट डि.आर.ओ. (डिपोट रेक्रुटिङ्ग अफिसर) ले पुकार्दछ, आफ्नो पोका पत्यौरा बोकेर बाहिरिनु पर्ने अन्यौलको क्षण । ऊ गतसाल पनि यसै क्रममा हाजिर भएको थियो । जिम्नाजियम हलभित्र बाँकी रहेका अल्पसंख्य भित्र परेको थियो ऊ । हातमा पाँच सय रुपैंयाँ थमाएर फुस्लाउँदै अर्को साल अवश्य सफलता हात पर्ने आश्वासन दिएपछि सिनेमा हलभित्र हिन्दी चलचित्र हेरेर मन बहलाएको थियो उसले । जीवनमा फौजी कहिल्यै नहुने बाचा, कसम खाने उसको ऊ उक्सिएको थियो गजबले, आफ्नै कलेजका साथीहरू र अन्य लाहुरे बन्न कम्मर कसेका दौतरीहरूबाट । उन्नाईसौं नम्बरमा क्रमबद्ध रुपले नाम पुकारिएको उसले केही बुझ्नै सकेन । मूलद्वारबाट बाहिर निस्कनु पर्ने हो कि होईन पत्तै भएन । केहीबेर मै लामा यौवनात्मक कपाल हजाम घरमा टुक्रिन्दा र हरिया खाकीका लत्ता, कपडा, झोला निकाल्न क्वाटर माष्टरको स्टोर अगाडि लाईनमा उभिदा झस्कन्छ ऊ । यो स्वप्न हो कि बिपना ? एकक्षण अघिसम्म तपाईं, हजुर भन्दै बोल्ने गुरुजी भनाउँदो एक्कासी गर्जन्छ । "अब तँहरू बल्ल फेलामा परिस् !" एक दुई शुद्व गर्दै सबै जना यसै भन्न थाल्दछन् । कस्तो फेलामा परिने हो ? सायद सबै जवानहरूको मनमा यस्तै कुरा खेलि रहेको हुँदो हो । बिहान शाररिक सुगठन-ब्यायाम, दिउँसो कवाज टन्टलापुर घाममा, बेलुकीपख खेलकुद, खाना खाई सकेपछि नाचगानमा सहभागी हुनै पर्ने बाध्यता । जो जसले आदेशको पालना गर्न असमर्थ हुन्छन्, सजायको भागिदार हुनु नै पर्ने । उसले दौंतेरीहरूसँग जोड-जोडले गीत गाउँदा स्फुर्तिकासाथ बुर्लुक्क बुर्लुक्क उफ्रन्दै नाच्ने जवानहरूको कमि पनि थिएन । सायद सबैलाई उस्तै उमङ्ग जागेको हुँदो हो भर्ती लागेकेामा । केही उमङ्ग अनि न्यास्रोपनाको मन बोकेर जेलिएको छ सिपाहीको जिन्दगीभित्र ऊ । धरान-काठमाडौंका रमझम सकिएर काईतक (हङकङ) बिमानस्थल पुगुञ्जेल सुनाईएको छ सबै जनालाई "जुङ्गाको मुठ्ठा बाँधेर पर्खिएका छन् तिमीहरूलाई गुरुजीहरूले ।" काउलुन शहरका गगनचुम्बी भवनहरूले हङकङ टापुका डाँडाहरूलाई सहजै उछिनेको प्रष्टिन्थ्यो । एकै प्रकारका कर्मचारीहरू देखिन्थे बिमानस्थलमा । नाक, कान, घाँटी, कद सबै उस्तैउस्तै । भाषा एउटै जस्तो, रङ्ग उस्तै देखिने, काला-गोरा, अग्ला-होचा, नदेखिने ती क्यान्टोनिज जातीय हङकङका । बिजुली बत्तिको झिलिमिलि, जमिनभित्रको सुरुङ्गे सडक हुँदै गाडी घ्याच्च रोकिन्छ मलाया लाईन्सको छाउनीभित्र । फेरी लाम लगाएर नाम पुकारिने क्रम जारी, आ-आफ्नो जत्थामा जम्मा भई तालिम सुरु हुँदासम्म जुङ्गामुठ्ठे जुङ्गामा ताउ लगाउँदै कोही झुल्कँदैनन् अघिल्तिर । छ महिने तालिम प्रथम पटक सुरुआत गरिएको त्यो रेक्रुट तालिमभरी नाना प्रकारका कार्यहरू हुन्छन्, गुरुजीहरू देखिन्छन्, तर जुङ्गामा ताउ लगाउँदै कोही उपस्थित हुँदैन । शैक्षिक योग्यताको थोर बहुत कदर गर्दै प्रशिक्षण दिने शाखाको प्रबन्ध भए पनि बिहानको झिसमिसेदेखि मध्य रातसम्मको दैनिक क्रियाकलापले थकित बनाउँदथ्यो उसलाई । उसले विद्यालय-कलेजमा अध्ययन गरेको ति विज्ञानका मूलशब्द र गणितका फर्मूलाहरू गुरुजीहरूद्वारा उदृत अश्लिल शब्दहरूसँगै घोलिएर साधरण जोड घटाऊमा झरेको प्रत्यक्षदर्शी आफैमात्र थियो ऊ । पहाड, जङ्गल-झाडी, खोलानाला, बाटो, गोरेटो-घोरेटो, गाउँ-शहर आदि-ईत्यादि नक्सामा अध्ययन गर्नुपर्ने क्षण । रण कौशल मध्येको एउटा महत्वपूर्ण विषयवस्तु । आफू अवस्थित ठाउँ, दुश्मनको ईलाका र सम्भावित हलचल गर्ने दिशाबोधक युक्तिपूर्ण रण कौशलताको लागि । हुरी, झरी, टन्टलापुर घामको ताप, गर्मी, धूलो, हिलो, डाँडा-पहाड, झरना, खोलानाला, समथर मैदान, दिनका आठैपहर, दौतेरी साथीहरू, प्रशिक्षक गुरुजीहरू, एस.ए. एटी. (राईफल), हेलमेट, बुटपट्टी, पिठ्युँमा झोला लादिएको, मन-मष्तिष्कमा तनाव । वर्मा लाईन्स, साईनो हङकङ सिमानाको ड्युटीमा आई. आई. (गैरकानूनी आप्रवासी चिनियाँ) पक्डनको लागि झरी हुरी नभनि चिनियाँहरूको कुखुरा, हाँस, सुँगुर पालनको रछ्यान निलेर कति अनिन्द्रै रात बिताउँदछ । कहिले भलबाढीले चिनियाँहरूको माछा पालन गर्दै गरेको पोखरी सबै उदाङ्गै भत्काईंदा त्यही भेलमा म्याटमाथि तैरी रहेको पाउँदछ । माछाहरूलाई जालीमा हाल्ने आदेशानुसार रमाउँदछ, ती भताभुङ्ग पोखरीहरूमा । ती माछाहरू झैं भलबाढीमा परेर लम्पसार परिने दुर्दशाको चिन्तन-मनन अव्यक्त । कहिले बोर्डर ड्यूटीमा छँदा साथै भर्ती भएको सिपाहीको अकस्मात दुर्घटनामा परी निधन हुँदा कवज खेल्न पुग्दछ क्यासिनो लाईन्सको चिहान घारीमा । हङकङको क्यासिनो लाईन्स गोर्खाली सिपाही र तिनका परिवारहरूका मृत्यु पश्चातको बासस्थान । स्वप्नहरू सिपाही भएर चुरुम चुरुम चपाई रहेछ उसले । कहिले ब्रुनाईको टन्टलापुर घाममा एउटा कनिष्ट सिपाही भएर पुग्दछ ऊ । बुट पड्काउँदै, सलाम छड्काउँदै मासिक तलब प्राप्त गर्नको लागि । गोर्खा सैनिकहरूले बैंक खाता खोल्न पाउने प्रावधान शुरु हुँदै गर्दा । ब्रुनाई भूमध्ये रेखाको ईर्दा गिर्दामा अवस्थित देश, गर्मीको चरमचुली, घना जङ्गल, सैनिकहरूले रणकौशल सिक्ने वातावरण, स्क्वाट वन बनेर खुकुरीले जङ्गल फाँड्दै बाटो बनाउनु पर्ने बाध्यता कनिष्ट सिपाहीको । बेतका काँडा र अन्य रुखका हाँगा, छड्केहरूले क्षतविक्षत रगताम्य हातहरू । तिर्खाले छटपटी आँतहरू बादेलको आहालमा तृप्त । अनेकानेक जङ्गली किराफट्याँङ्ग्रा, सर्प, बिच्छी आदिका टोकाई । सैन्यदलको मुख्य अखडामा अनेकानेक कामहरूमा व्यस्त । एक कनिष्ट सिपाही, बेयरा, झाडुवाला, मेतर, कान्छा । विशिष्ठ भ्रमण ताका सिरमुर गार्ड । सँधैको चड्के सिपाही, छाला र अस्थिपञ्जरले मात्र अडिएको छड्के सिपाही । गुरुजीहरूको भनाई, "हेर चड्के, ती भर्खरै परिवार लिएर आएकाहरूलाई सहुलियतार्थ समय दिनु पर्छ ।" चड्केले चार गुणन घडीको सेकेण्ड काँटा झैं फनफन्ती घुमेर धपेडी घाममा काम गर्दा एक चौथाई तलब मात्र हात लाग्दथ्यो ज्येष्ठ सिपाहीको दाँजोमा । सँघार रुघ्ने दर्वान, सानो छहारी, रातभरीको हुरी-बतास र हात्ती सुँढे झरी । दिन दहाडै अन्याय र अत्याचारको पिरलो । कनिष्ठ र ज्येष्ठ सिपाहीको मासिक तलब समान भएको सपना सजाउने चड्केको सपना ब्रिगेड अफ गोर्खाजको नयाँ ट्याकस । "कायर हुनुभन्दा मर्नु निको" मुखमा नपसेको अमिलो अङ्गुर । लाली र काली, पूर्वेली र पश्चिमेली भनेर जोसाईन्दा कठपुतली बनेर अनायसै कैंयौं पटकका नाचहरूमा बुर्लुक्क उफ्रन्दै, बर्लङ्ग पछारिएको छ भूँईमा । संकुचित भावना पालेर गोर्खा पल्टन मै मात्र सिमित नरहेर खुल्ला नीति अपनाएर दक्ष जवानहरू जल, थल र नवका सम्पूर्ण ��"हदा आँक्ने, फाईटर र ट्याँक हाँक्ने, चिकित्सक र प्रशिक्षक बन्ने सपनाहरू- खुल्लाद्वारको साघारमा उभिएर दङ्गदास । बहादुर मात्र बने ट्याड्ढले किच्न बेर नलाग्ने । पुरानो भाषिक, शैक्षिक प्रणालीमा विषेश फेर बदल हुनु पर्ने स्वप्नको साकारमा केही थप जानकारी । पल्टन घरमा सैन्यहरूलाई सिकाईने एस. एल. पि. (स्ट्याण्डर्ड ल्याङ्ग्जेव प्रोफाईल) अवकाश पछि कतै मान्यता प्राप्त नभएको मा उ अवाक बन्दछ, परिभाषित आँखाहरू लोलाएको बेला केही हेरफेर भएकोमा हषिर्त । यद्यपि, युवा पिढीहरूले कार्यरत छँदै अध्ययन जारी राख्न सके बाहिरी संसारमा अवतरण हुँदा महत्वपूर्ण भूमिका निभाउन सकिने । युगानुसार नयाँ पिढीले त्यो घुम्तिसम्म आई पुग्दा इतिहासलाई फर्किएर हेर्नु पर्ने र त्यसलाई विकसित रुप दिँदै अघि बढ्नु पर्ने स्वर्णिम स्वप्नमा चुर्लुम्मै डुबेको छ ऊ । बिगतमा झैं पारिवारीक दुरी हटाईनु पर्ने, शैक्षिक-बौद्धिक, प्राविधिक कार्यक्रमको सिलसिलाबद्धरुपमा तय गरिनु पर्ने तरङ्गमा उतार चढाव हुँदै गर्दा पल्टने सन्ततिहरूले पाएको अवसरलाई सदुपयोग गर्नु पर्ने जोड । बिहानी झुल्को नयाँ पिँढी भविष्यको कर्णधार दर्वान देखि प्रधान मन्त्रीसम्मको सपना भविष्यको गर्भमा सुरक्षित । प्रवासमा आर्जेको बौद्धिक, आर्थिक, सामाजिक, भौतिक, नैतिक वस्तुहरू मातृभूमीको विकासार्थ प्रयोग गरिएको, विदेशिएका सबै स्वदेश र्फकदै सेवारत । नेपाल शरणम गच्छामी यत्रतत्र । निवृत्तिभरण सहितका अनेकौं सुविधामा अलग नीति हट्नु पर्ने स्वप्नमा दङ्गदास एक्काईसौं शताब्दीको संघारमा उभिएर पारदर्शिताको स्वागतार्थ ऊ । "आँकाला" | |||||
Ramkrishna Sunuwar
love collection
0
कबिता / मुक्तक
| “आसुको भेल”- कृष्ण पोखरेल  आसुको भेल बगाउदै खसम खाने ले ..हाँस्दै हाँस्दै बिदा गरे को पनि त देखियो पाउ भरी माया को भिख माग्ने ले उल्टै दान दिएर हिंडेको पनि त देखियो संखा मानी मानी देउता छुवाएर खसम खुवाउने ले उलटै बिसवास् घात गर्दै कसम तोडेको पनि त देखियो बाहना गर्छन यहाँ मान्छे हरु आफु ले चाहेजस्तो भएन भने उपाहास गर्छन् यहाँ मान्छे हरु आफु ले भने जस्तो भएन भने कृष्ण पोखरेल मोरङ दुलारी -८ हाल -साउथ ईराक नासेरिया --हे मनहरु तिमीलाइ खुल्ला पत्र-- ऐना देख्योकि आफ्नो रुप हेर्न र आफ्नो सिंगार पटार गर्न चाहने मनहरु-- अरुहरु लाइ पनि राम्रो देख्न सिक । धनको महिमा नबुझेर आफु धनाढ्य देख्ने मनहरु- मानबियता र समाजबाद लाइ ख्याल गर रुपको सार नबुझेर अरु लाइ कुरुप देख्ने मनहरु -- मनको गमलामा फुल रोपि- सन्सार लाइ सुन्दर बगैचा देख्न सिक । अरु दौडेको देखेरे डाह गर्ने मनहरु-- आफु सपांङग छु भन्ने शोच । कोइलि को स्वर सुनेर कुहु कुहु गर्ने मनहरु -- स्वर खोज -भाका - लय खोज- र तिमि आफ्नै स्वरमा बोल्न सिक । मुखले ठिक्क पार्ने बगलिमा छुरा राख्ने दुई जिब्रे मनहरु--- तिमि र तिम्रो सोचाइ य उटै गर । लोभ र इर्श्याले घाइते भयका मनहरु--- आफ्नो पौरख को कमाइ अरुलाइ चखाउन सिक । अरुलाइ कम्जोर निर्धन निर्बल अग्यानि देख्ने मनहरु--- ग्यान बल दान -दिन सिक । आफै लाइ मपाइ संझने मनहरु- अरुलाइ पनि तिमि भन्न सिक । बुद्धको नाम बेच्न खोज्ने मनहरु -- सत्य बोल ।काट मार गर्न छोड ।अहिंसा त्याग । गिता पुराण बेद का माला जप्ने हिन्दु मनहरु -- मुर्ति बेच्न छोड । बाइबल यक बिग्यान भन्ने क्रिस्चियन मनहरु -- तिम्रा चर्च् हरु खालि हुदै छन -धेरै बिलासि र नास्तिक नबन । इस्लाम् धर्म नै सर्वे सर्वा हो भन् ठान्ने मुस्लिम मनहरु --जिवन को सुरु देखि अन्त्य सम्म बाच्न सिक जिवन को सार बुझ । धर्म को नाम मा जिवन त्याग नगर । अन्तमा -संसार भरका हे मनहरु - आफुले आफुलाइ चिन्ने कोशिस गर । पुरुशोत्तम सुबेदि-बेल्जियम  यो पत्र पुग्ना साथ तिम्रो पत्रको प्रतिक्षामा छु म । दर्जानुसर सबै लाई सकुसलता को कामना गर्छु म सुनाइ दिनु सञ्चै छरे भनी -खबर गैरा बारी साँहिला लाई । घांस काट्दा हात रेट्ला हंसियाले -धेरै नसम्झे तिमी मलाई ।। नासो पठाइ दियको छु तिमी लाई मैले -आऊँदै छ १५ दिन भित्रमा । मुरि-मुरी अगाध माया छ तिमीलाई -मेरी प्री य सुमित्रा मा ।। देशै बेरोजगार म के को रोजगार -जोहो गर्न धौ -धौ थियो मलाई । दलाल लाई भयको सुम्पि छोडी हिंडें-भौतारियको छु प्रबासमा मन जलाई।। केही थाहा भयन मलाई प्रबासमा -यसरि बितरा परीन्छ भनी । समयले काटेछ नेटो क्यारे अबत -भेटिन केही कतै पनि ।। गार्हो छ फर्काउन गैरी खेत -प च् हुने भयो औंठी तिलहरी । टोलाउछु यकान्तमा मनै झस्किन्छ -थामिन्न आँसु कसै गरी ।। ठुला ठुला सपना ति बोकी हिंडें- थाहै भयन मलाइ पहिले त । आफ्नै धन खर्चेर आफु बेचियको -चाल पायं बल्ल मैले त ।। बर्षऊ बिते कती बसन्त गय -सकिन खै म अझै फर्कन । बिचरी सुमित्रा अझै पनि छे प्रतिक्षामा -कती सकेकी पर्खन ।। घर नै सुन्य गाऊ सुन्य लाग्छ- के फर्कनु अबेर भयो अब त । चर्का चर्की गर्छन् रे सबैले गाउं तिर -हुने हो रे बिकास बिधानत ।। साथी बिर्सेंं गाऊ बिर्सेंं -बिर्सियं धर्म संस्क्रिती पनि । पिऊछु निस्तो रक्सी क्रिस्मस मा -रमाउंछु यही हो दसैं भनी ।। आऊछ सम्झना तिहारको -सन्झिन्छु दिदी बहिनी लाई । नास्तिक हरु को घुइचो छ जता ततै -के दोस दिऊ यहाँ कलाई ।। गर्जन छ मेरो चिनारी सगरमा था को -नेपा ली संक्रिती भनी । थाहै छैन आफु नास्तिक भाईसकेको -चिनाऊछु हिन्दू हुँं भनी ।। कहिले म कतार दुबै छु- कहिले दक्षिण कोरिया । धन को लोभ ले धन सिध्यायं-भयो हिना मिना-फर्किन्न अब खोरिया । पुरुशोत्तम सुबेदी बेल्जियम "Friend"- Sushil Koirala Accepts you as you are. Believes in you. Calls you just to say "hi." Doesn't give up on you. Envisions the whole of you (even the unfinished parts). Forgives your mistakes. Gives unconditionally. Helps you. (What about it?????) Invites you over. Just likes being with you. Keeps you close at heart. Loves you for who you are. Makes a difference in your life. Never judges you. Offers support. Picks you up. Quiets your fears. Raises your spirits. Says nice things about you. Tells you the truth when you need to hear it. Understands you. Values you. Walks beside you. X-plains things you don't understand. Yells when you won't listen. Zaps you back to reality. Sushil Koirala Kalyanpur-1, Nuwakot, Bagmati Now : New Delhi, India "तिम्रो आगमन""- बि जे बान्तवा राइ  तिमी आयौ उज्यालो भयो मेरो जिबन, चन्द्र-सुर्य बिनाको धर्तिझैं मेरो जिबनमा नयाँ -नयाँ रोशनी लिएर आयौ म्रितसरी जिउंदो लाश मेरो मनमा उमङ्ग ल्यायौ चेतना बिहिन जिन्दगी यापन गरिरहेथे खडेरिले पीडित मेरो हृदयमा ........ हरियालिभै दियौ कती विश्वासिलो तिम्रा नजरहरु हिमाल झैं अटल कती मायालु छन तिम्रा मुस्कानहरु चाँदनी रातको चन्द्र झै मलाई एक्लै छोडि अब कहीं नजाउ है मृत्?युको सन्देश आयो भने मलाई पहिला पठाउ है तिमी बिनाको यो दुनियाँ, दुनियाँ हुन्न तिमी बिनाको जिन्दगी म कल्पनासम्म गर्दिन लाग्छ मलाई जहिले तहिले आँखामा सजाउ तिमी जहाँ जान्छौ मलाई उतै लैजाउ छ कि कतै हाम्रो दुनियाँ स्वर्ग भन्दा पनि टाढा मेरो धद्कन तिमी, मेरो माया रखिदेउ तिम्रो मुटुमा गाढा | इतिहांस - पुरुशोत्तम सुबेदि बेल्जियम काल्पनिक कपटि कांचो अ-मीलो गणतन्त्रले । जनाधिकारको गुलियो कुरा गर्ने जनता तिर—२ भित्र-भित्रै जाल बुनि सोझियो बन्दुक फेरि जनता तिर । बि-पि का लैना गाइको घिउले तुस पर्यो रोगि भय जनताहरु –२ सुधारियको पंचायति ब्यवस्थामा फुकायो साहुले जनताकै हलगोरु । जालिहरुका माझ टिक्न कहां सकेर सत्जन हाम फाले दास ढुंङातिर ---२ प्रचन्ड-पथमा पजेरो हांक्दा ठ्याकै पुगिने दिल्ली तिर । मुर्ति बनाउने हरुका काटिय हातहरु सांचि छ इतिहांस त्यतिखेर ---२ बनेका मुर्ति बेचिदै छन अहिले पनि सांचि छन नेपालि मन मन्दिर यतिखेर । “I Love U ”- hell boy you don't love me but i love u i see you uu , i feel you uu i miss you uu , i kiss you uu my eye is always waitig 4u u it's promise to you i can not live without you i can not live without you , without you, without you but i love you , i love you , i love you hey girl you know that life is incomplete without you without you uuuuuuuuuuuuuu without youuuuuuuuuuuuuuuuuu उदायो अब बिहानी नयाँ, निर्दयी रात फाली। स्वागत गरयौ ह्रदय देखि, मन्को दियो बालि।। देश लूटने जतिलाइ अब, किनारा लाउदै छरे। मेटाउदै यावत संकटहरु, शान्ति आउदै छरे। आशाको राँको बाली मनमा, उज्यालो र्छर्दै छरे। नयाँ खाका कोरी सूख, समृद्धिको कोख भर्दै छरे। उदायो आज बिहानी नयाँ, निरंकुस रात फाली। स्वागत गरयौ ह्रदय देखि नै, मन्को दियो बालि।। अमर सपनाहरुको बिउ, माटोमा रोपदै छरे। इतिहाँसको जिवित पाना, धर्तीमा खोप्दै छरे।। आमाको आँशु पुछेर अब, मलम लाउदै छरे। स्वतन्त्रताको गित गाउने, समय आउदै छरे।। उदायो आज बिहानि नयाँ, अराजकत्ता फाली। स्वागत गरयौ ह्रदय देखि नै, मन्को दियो बालि। कृष्ण पोखरेल नासेरिया ईराक “छैना अजै”- अर्गेलो संजय त्यों दिन देखि छैना अजै भेतिएको भौतारियेकई थिए तिम्रो खोजिमा ताहि पानी छैना पत्ता लगायेको लेखेकई थिए अनगिनती भावना हरु खाई अजै छैना तिम्रो पत्र आएको रोयेकई छ यो मेरो मान तिम्रो निमती खुशी चाहना हराएको दिन देखि छैना अजै खुशी छायेको बगेकई छ आशु अबरिल त्यों दिन देखि छैना अजै रोकियेको सुम्पाई थिए तिमीलाई मेरा सारा खुशीहरु तेहि दिन देखि छैना आजी फिर्तापाएको हरण भो मेरो जीवन बर्थ भो तिमि शंगा माया लायेको तैपनी मायाको तिर्खा लगेकई छ छैना अजै प्यास मेतिएको अशक्त भयेपनी हिद्दै छू तिम्रो खोजिमा छैना पाईला रोकियेको बसिराहेको छू तिम्रो परखैमा छैना अजै तिमीलाई पयौने आशमरेको अर्गेलो संजय Phikuri-3 Polsaura Nuwakot,B agmati , Nepal ? ?निराश जिन्दगि?- बि जे बान्तवा राई जती हिडुं लक्ष्य खोज्दै लक्ष्य भेटिएन मरुभुमीको यात्रामेरो कहिल्यै सकिएन तिर्खाएर छटपटिन्छु पानी भेटिएन दुई आँखाको आँशुले मेरो तिर्खा मेटिएन जता हेर्यो पराई मात्रै आफ्नो भेटिएन बाँधिराखु भन्छु दुखसबै छातीभित्र अटिएन पोखी हिंडछु जताततै कहिल्यै रित्तिएन जिन्दगीलाई परित्याग गरौं त स्वाश चल्न कहिल्यै रोकिएन । बि जे बान्तवा राई - - भोजपुर "माया"- बृन्दा मोक्तान तिमीले मेरो तस्बिरहरु नहेरे पनि मैले तिमीलाई आँखामा नानीमा सजाएकोछु तिमीले मलाई एकपल साथ नदिये पनि म तिमीलाई सयौ जन्म सम्म कुर्ने कसम खाएकोछु तिमीले मेरो मायाको गहिराइ नापेर कहिल्यै सक्दैनौ मैले त्यो माया तिमीलाई लाएकोछु . ब्रिन्दा मोक्तान बोखिम -१ भोजपुर कोशी, नेपाल "किन यो मन रोइरहेको छ"- सुनी डिम्दुङ  भुलेकै छु अतित लाई किन याद अरहेछ छुटेकै छ हाम्रो सम्बन्ध किन माया लागिरहन्छ रितिएकै छ आशु किन छल्कि पोखिन खोजिरहेछ रोकिएकै छ बर्षा किन परेलि भिझिरहेछ एक्लै छु एकान्तमा किन कोहि अइ सताईरहेछ हाँसेकै छन दुनियाँ किन यो मन रोइरहेको छ ! "तिम्रो आँखामा" - सुनी डिम्दुङ तिम्रो निदमा अई दिउला सपनि बनेर प्रतिक्षा गर्दै गर है तिम्रो दिलमा अैई बसुला चोखो माया बनेर यसलाई साँच्ने गर है । तिम्रो आखामा सजिदिउला गाजलु बनेर यसलै सजाउने गर है तिम्रो दु:ख मा आसु भै अैईदिउला सुखमा हाँसो भै यसलाई संगाल है कुनै दिन दु:खी ले सहारा माग्छ भने यसलाई अँगाल है यसलाई अँगाल है -- Suni Dimdung from Phikuri-3 Nuwakot, Bagmati Nepal "झुठो आश्वासन" सपनाको भारी बोकाई बिपनामा छाडी गयौ आज म जिउँदो छदाछदैं अर्काकै तिमी भयौ नहुनुनै थियो भने ब्यर्थै किन माया लायौ? तिम्रो त्यो झुठो मायाले आज मलाई जिउँदै मार्यौ हजार कसम नखाँुउ भन्थे खान मलाई वाध्य पार्यौ आज यही बिष भयो मलाई आज जिउँदै मार्यौ सुख तिम्रो संसार थियो यो दुखिलाई किन हेर्यौ? आखिर तिम्रो जीत भयो किन यात्राो नाटक खेलेउ?? 'भोजपुरे' बीजे बान्तवा राइ ठुलोदुम्मा-९ भोजपुर |
