जोतारे धाइबा
बटुल्छ थोते मुस्कान,
कुनाको बस्तीमा ट्वार्र-ट्वार्र हुक्का तान्ने
मानौँ ऊ त्यो ज्यापूबा हो-
उही मुस्कानको विरही रङमा
चाउरी छल्काउँदै गालाकिनारसम्म
उस्तै उदास होली खेलिरहन्छ
ठमेलको साँगुरो साँझ
फराकिलो हल्ला
बत्तीहरूको अटूट रिमझिम
र बुढ्यौलीको सीमामा
रोग ओढेर असिनपसिन बूढीमाउ सम्झिँदै
मनीब्यागको खाडल पुर्न तल्लीन
कुनै नगरबधूको जून अस्ताएको मुहार
केही मिल्दैन,
एकरत्ती केही ।
घण्टाघरसामु
घडी बाँध्नुको अर्थ के हुन्छ ?
धरहराबाट
फाल हाल्नुको बौद्धिकता के हुन्छ ?
काठमाडौँ-
चक्रपथको उही घुम्ती लम्बाइमा
रिँगटा पालेर हराइरहेछ,
मान्छेहरूको यान्त्रिक दिमागमा
कोठा-सडक-कार्यालयकक्षको
ख्याट्ख्याट् क्यालकुलेटरभरि
जिन्दगीको हिसाबमिलानमा मस्त उँघ्छ,
भोकाएर फुटपाथमा
सानदार मोटरका हेडलाइटले
तिरमिर आँखाभरि विरक्त अघाउनु छ
चर्चित चोकको जेब्राक्रसिङमा
आधा जिन्दगी समाउँदै
बेस्सरी श्वास फ्याँक्नु छ,
काठमाडौँ साहेब !
लाख पाइलाहरुले माडिएको
यो खाडलमा
कथाहरू मात्र छन् कि
व्यथाका बूढा ल्याम्पपोस्टहरू पनि पिलपिलाउँछन् ?
0 comments:
Post a Comment
Send me comment for make strong to this blog....